Standard (EADGBE)

Når vibå e komen, og vårsolå blør

 - over havet – ved bligredagsleitet;

 då ungdommen vaknar – og barndommen dør;

 og rett mange dei ynskjer – og veit det.

 Ein held om ei ung og ei jentemjuk hand;

 når han går heim frå helgenattsdansen.

 Og guten ho leier er heit som ein brann,

 men han fryse – i solrenningsglansen.

 Og ingen veit heilt kvar dei gjere seg av,

 for dei fotlette fara i snøen,

 vert vaska av regn som sig inn i fra hav

 - og snart skine det grønt over bøen.

 Hald i handa mi du.

 Hald meg tett innte deg.

 Hald meg slik at eg kjenne eg leve!

 Det kveldest så – etter ein vårvarme dag,

 og foreldra spøre – og ber enn.

 Men det bryr ikkje dei to som søve i lag

 - og no sige det natt over jæren.

 Slik ligge dei fredfullt og søve dei to

 - dei som no er dei enaste rette –

 - med hender som famnar, men ligge i ro